8 łatwych sztuczek z teorią muzyczną dla początkujących

Teoria muzyki nigdy nie była zbyt przyciągająca dla twórców muzyki elektronicznej. Najczęściej ona się kojarzy z klasycznymi kompozytorami z poprzednich stuleci albo z jazzowymi wykonawcami, tonącymi w nadmiernej ilości literatury specjalistycznej.

Technologie tworzenia muzyki doszły do punktu, kiedy można stwarzać wartościowe utwory muzyczne, komponując trudne pasaże fortepianowe za pomocą wyłącznie jednego arpeggiatora albo uprzednie zaprogramowanego ustawienia syntezatorów i loopów. Ale właśnie na tym etapie przychodzi moment, odróżniający dobrego producenta od przeciętnego.

Bez pojmowania "jak to działa" nie będziecie rozumieli wszystkich możliwości urządzeń. Ale znając podstawy teorii muzycznej, potraficie kontorolować to, co robicie. Pomysł polega na tym, żeby myśleć o teorii jak o strukturze, która wspiera i inspiruje, a nie hamuje i kieruje Waszą twórczością muzyczną.

1. «Zepsute» chwyty

Dla użycia tej techniki trzeba rozdzielić chwyty na osobne nuty i odtworzyć je w arpeggio. Technika nie tylko dodaje rytmiczności, ale i może być wspaniałym sposobem na wymyślenie nowych melodii, które naturalnie zadziałają z chwytami, ponieważ nuty, których używacie, pojaiwiają się właśnie z tych chwytów.

2. Chwyty z inwersją

Rozstawienie szyku nut wokół chwytu może stworzyć inny humor bez zmiany nut. To jest łatwe do zrobienia - trzeba wybrać nuty i zmienić ich pozycję o oktawę w górę czy w dół. Te "pozmieniane chwyty" są znane jako inwersja.

3. Zmiana nuty basu

Nuty, które odtwarza bas mogą odgrywać rolę podstawowej nuty dla chwytów fortepianowych. Zmiana nuty basowej może radykalnie zmienić dźwięk statycznego szyku chwytów.

Rostrzygniemy partię fortepianową, gdzie się powtarza ta sama rytmiczna ciągłość chwytów w całej kompozycji. To brzmi dosyć nudno. Zamiast wymyślania nowych chwytów, lepiej dodać trochę świeżości, używając bardziej różnorodnej partii basowej.

Na przykład, dla pierwszych dwóch taktów my używamy nuty C, ponieważ to podstawowa nuta chwytu. Jednak po pierwszych dwóch taktach zsuwamy ją z C do A, tworząс absolutnie inny chwyt - a7b5.

Nie zmieniając chwytu fortepianowego zmienimy bas z A do Ab, robiąc w ten sposób Abmaj7. Potem do F, do G i z powrotem do C. Jeśli nie znacie dokładnie, które nuty basowe będą pasowały spróbujcie wybrać nuty, które już są w chwytach akompaniujących. '

4. Chwyt nie od toniki

Tonalność to podstawowy element teorii muzyki - większość ludzi zna dwie lub trzy podstawowe tonalności, najpopularniejsza to C dur (C D E F G A B).

Każdy człowiek, który chociaż raz próbował grać na pianinie, zagrał gamę C dur po prostu wciskając pierwsze białe klawiszy do góry od C do C. Ale jest to bardzo łatwy sposób, który pomoże zasadniczo zmienić Wasze podejżcie do tworzenia arpeggio.

Spróbujcie zagrać w sposób zwykły, od C do C. A teraz za kilka sekund, zagrajcie w tej samej tonalności, ale zaczynajcie nie od C. Spróbujcie przejść od D do D. Zwróćcie uwagę na to, jak mocno zmienił się humor nawet bez zmiany tonalności. Te arpeggio brzmią po różnemu przez różny szyk interwałów między nutami, które gramy.

5. Zapożyczone chwyty

Chwyty diatoniczne tworzą się tylko za pomocą nut pewnej tonalności. W ten sposób gama C, która zawiera nuty C D E F G A B da Wam chwyty diatoniczne C, Dm, Em, F, G, Am i Bdim, które pojawiają się za pomocą składania przemiennych nut w gamie. Jednak wachlarz z siedmiu chwytów może być ograniczony, więc dlaczego by nie skorzystać z chwytów w innych tonalnościach?

Zapożyczenie chwytów najczęściej odbywa się z tonalności, które mają taką samą podstawową nutę, jak i tonalność wyjściowa. W przypadku z C dur tonalnością będzie tonalność C w skali molowej. Stąd mamy cały zakres dodatkowych chwytów na wybór Cm, Ddim, Eb, Fm, Gm, Ab i Bb.

6. Połączenie chwytów

Dla więcej niż po prostu ciekawego dźwięku spróbujcie skombinować trójdźwięki razem.

Spróbujmy użyć C dur jako pierwszego chwytu (C-E-G). Dalej trzeba znaleźć podstawowy chwyt, który się buduje na czystej kwincie pierwszego chwytu. W tym przypadku G dur (G-B-D). Zagrajcie razem dwa chwyty i otrzymacie chwyt Cmaj9 (C-E-G-B-D).

7. Poszerzanie chwytów

Poszerzanie durowych i molowych trójdźwięków przez dodawanie dodatkowych nut może zasadniczo zmienić ścieżkę. Na przykład, w skali durowej, Cmaj7 otrzymujemy za pomocą dodawania siódmej nuty gamy C dur (B) do trójdźwięku C dur (C-E-G).

Jeśli poszerzamy klawiaturę za granicę oktawy, przejdziemy do poszerzonego widma, gdzie dziewiąta, a tak naprawdę druga, nuta gamy jest o oktawę wyżej.

8. Przejście do pentatoniki

Ograniczenie nutami z pentatoniki może dać Wam mniejszy wybór, ale więcej możliwości dla stworzenia zapamiętującej się melodii.

Gdy skala durowa lub molowa mają każda siedem nut, to pentatonika zawiera tylko pięć. Faktycznie, to jest zwykła gama z usunięciem kilku nut. Jeśli porównać gamę standardową C, to zauważymy, że ona zawiera nuty C, D, E, F, G, A i B.

Potem możemy ponumerować nuty od 1 do 7. Żeby utworzyć pentatonikę, musimy usunąć nuty 4 i 7 - w tym przypadku F i B. W taki sposób otrzymujemy C, D, E, G i A - to durowa skala pentatoniczna.

Dla pentatoniki molowej usuńcie drugą (D) i szóstą (Ab) nutę. Pozostaje nam C, Eb, F, G i Bb. Skale pentatoniczne brzmią wspaniale i są proste do wykorzystania.

Mamy nadzieję, że ten artykuł poszerzy granicy Waszej produkcji. Jeśli chcecie, by Wasza muzyka brzmiała w zakładach naszych klientów: kawiarniach, restauracjach, sklepach i centrach handlowych - rejestrujcie się na portalu ExpertMusic. W najbliższym czasie zaczyna działać portal production, gdzie będziemy mogli zaoferować Waszą muzykę do użycia w reklamie, filmach, grach wideo i w internecie.

Cieszymy się na współpracę,
Zespół ExpertMusic.